przełomowy

Tesla jest moim bohaterem i czuję, że był inspirowany z wysoka! Fellow forum członkiem AshleyB powiedział to najlepiej ... "... Tesla był duchowym człowiekiem i miał głębokie doświadczenia w swoim życiu i wierzył, że otrzymał wiedzę od Boga." Tesla był naprawdę nierozpoznany Genius! Diś wiemy, że Tesla jest jednym z największych wynalazców, naukowców, inżynierów w ostatnich stu lat. nie narodził sie  żaden taki jak on . 

Oczywiście Fanatycy ropy , gazu i węgla od prawie stu lat zacierają ślady Electric Universe asz historia nie pamięta go. Zamiast prawdy Oni raczej rzucają kłamstwa Darwin, Hawkins i Eisenstein w okolicy, którzy pomylili się w tak wiele sposobów i Tesla tak daleko w tyle to nie jest nawet śmieszne. I napisali na niego przeznaczyć Szczególnie w wątku Electric Universe


LEGENDA  O  TYM  JAK  TO  OKRADZIONO SŁOWYAN  I ONI  NAWED  NIE  ZŁAPALI  O CO CHOZDI  I DO DZISIA[I]Y  NIE MOGLI TEGO ZROZUMIEĆ

Rozbiory Polski – okres w dziejach Polski w latach 1772–1795, kiedyRzeczpospolita Obojga Narodów za sprawą Rosji, Prus i Austrii dokonała na ich rzecz cesji części swojego terytorium jako wynik przegranej wojny bądź pod groźbą użycia siły 
POLACY DOMAGAJĄ  SIĘ  SPRAWIEDLIWOŚCI MIĘDZYNARODOWEJ 

DAWNO  PLANOWANA DEPOPULACJA NARODÓW SŁOWJAŃSKO POKREWNYCH GDYŻ TO ONI  DZIERŻĄ 
WRODZONĄ  PRAWOŚĆ WRAŻLIWOŚĆ MOC STWÓRCZA ZAWSZE JEST PO NASZEJ STRONYE  jeżeli nie masz daru widzenia prawdy to do tey poty oszukiałem siebie 

GDZIE DWÓCH SIE BIJE TRZECI KORZYSTA 

Rzeczpospolita, powstała w wyniku unii Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego^[7], od XVII wieku częściej znana jako Rzeczpospolita Polska^[8] (lit.Respublika lub Žečpospolita, biał. Рэч Паспалітая, ukr. Річ Посполита, ros. Речь Посполитая, rus. Рѣчь Посполита, łac. Res Publica, współczesne znaczenie: republika) oraz Rzeczpospolita Obojga Narodów^[9] – państwo federacyjne złożone z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego istniejące w latach 1569–1795 na mocy unii lubelskiej (kres federacji w 1791 roku przyniosła Konstytucja 3 maja, ustanawiając państwo unitarne – Rzeczpospolitą Polską).

Ustrój Rzeczypospolitej można scharakteryzować jako elekcyjną monarchię o porządku mieszanym lub parlamentarnym, Rzeczpospolita może być przez to określana państwem mieszanym (politeja) lub państwem wolnym (libera respublica)^[10]. Było to największe państwo leżące na kontynencie europejskim^[11][12][13]. W 1618 osiągnęło maksymalny zasięg terytorialny wynoszący do 990 000 km²^[14]. Liczba ludności wzrastała w l. 1569-1650 od ok. 7,5-8 mln do 11 mln, potem lata wojen i klęsk naturalnych spowodowały znaczny spadek ludności, jednak do 1771 zaludnienie wzrosło do 12-14 mln^[15]. Charakterystyczna dla Rzeczypospolitej była bardzo duża (8-10% społeczeństwa) liczebność stanu szlacheckiego i jego wysokie uprzywilejowanie. Na tle Europy wyróżniała się także organizacja państwa – zdecentralizowanego, z monarchą o ograniczonych kompetencjach.

Rzeczpospolita posiadała wysoką pozycję na arenie międzynarodowej do połowy XVII wieku. Wojny z sąsiadami, powstania i rebelie kozackie, załamanie się popytu na eksportowane w dużej ilości zboże doprowadziły do kryzysu gospodarczego państwa. Po nim nastąpił także kryzys polityczny, prowadzący w efekcie do anarchii i rozkładu instytucji władzy. W XVIII wieku Rzeczpospolita wpadła w orbitę wpływów rosyjskich, a następnie została zlikwidowana na skutek trzech rozbiorów w 1772, 1793 i 1795 roku.

przyszły władco jak nas podzieliłeś na dwa a potem na trzy to teraz na dwadzieścia trzy, zatrzymałeś intelektualny rozwój europy o 150lat
.

Trzy rozbiory Polski (1772 – 1793 – 1795).

 

I rozbiór Polski - 1772 r.

 

W wyniku pierwszego rozbioru Rzeczpospolita straciła na rzecz Rosji, Prus i Austrii część swoich ziem oraz zamieszkującą je ludność. W granicach trzech zaborców znalazły się następujące ziemie polskie:

Rosja - ziemie pomiędzy Dźwiną, Drucią i Dnieprem. Tereny te stanowiły razem 92 tys. km2. Mieszkało na nich 1,3 mln ludzi.

Prusy - województwo chełmińskie (oprócz Torunia i Gdańska), malborskie i pomorskie, Warmia, obszar nad Gopłem i Notecią. Całość tych pruskich nabytków terytorialnych liczyła 36 tys. km2, zamieszkanych przez 580 tys. osób.

Austria - południowa część województwa sandomierskiego i krakowskiego, prawie całe województwo ruskie (oprócz ziemi chełmskiej) i bełskie. Był to obszar około 83 tys. km2, zamieszkany przez 2,6 mln ludzi.

Państwa zaborcze zażądały od polskiego sejmu zatwierdzenia tego rozbioru. Przeciw okrojeniu Rzeczypospolitej protestował król Stanisław August Poniatowski, który próbował wpłynąć na inne dwory europejskie. Na samym posiedzeniu sejmu ratyfikacji traktatu rozbiorowego w dramatyczny sposób sprzeciwili się niektórzy posłowie, w tym zwłaszcza T. Rejtan. Mimo to wraz z traktatem rozbiorowym sejm ratyfikował inne, niekorzystne dla Rzeczypospolitej, układy handlowe i gospodarcze. Zawiązany pod węzłem konfederacji sejm przeprowadził także pewne reformy struktury władzy wpaństwie - powołana została Rada Nieustająca, wprowadzono reformy w dziedzinie skarbu, powiększono stan liczebny wojska do 30 tys. żołnierzy. Bardzo istotne było utworzenie Komisji Edukacji Narodowej (KEN).

 

II rozbiór Polski - 1793 r.

 

Do drugiego rozbioru Polski doszło po przegranej przez Polskę wojnie z Rosją w 1792 r. Celem tej wojny była obrona Konstytucji 3 Maja. Król Stanisław A. Poniatowski na żądanie Katarzyny II zaniechał walki i przystąpił w VII.1792 r. do konfederacji targowickiej.Decyzji króla sprzeciwili się niektórzy działacze stronnictwa patriotycznego i zwolennicy reform, którzy jakiś czas później opuścili Polskę. 23 stycznia 1793 r. Rosja i Prusy zawarły nową konwencję rozbiorową. W celu jej zatwierdzenia zwołano sejm do Grodnaw 1793 r. Sejm ten, na którym większość stanowili uczestnicy konfederacji targowickiej ratyfikował rozbiór, a zatem następujące cesje terytorialne:

Rosja - ziemie Ukrainy i Białorusi po linię rzek Druja-Pińsk-Zbrucz. Obszar ten liczył około 280 tys. km2 oraz 3 mln ludzi.

Prusy - Toruń i Gdańsk, województwo poznańskie, gnieźnieńskie, kaliskie, łęczyckie, sieradzkie, inowrocławskie, płockie, brzesko-kujawskie, ziemię dobrzyńską, na wschodzie część województwa mazowieckiego i rawskiego. Nabytki te liczyły około 58 tys. km2; zamieszkiwał je około 1 mln ludzi.

 

 

 

III rozbiór Polski - 1795 r.

 

Do trzeciego rozbioru Polski doszło po upadku powstania kościuszkowskiego w 1794 r., w którym Polacy próbowali przeciwstawić się rozbiorom. Rozbiór ten doprowadził do likwidacji Rzeczypospolitej i wymazania państwa polskiego z mapy Europy. Po długich rokowaniach państwa zaborcze uzgodniły 24 października 1795 r. jak ma przebiegać podział ziem Rzeczypospolitej:

Rosja - pozostałe ziemie ukraińskie, białoruskie, litewskie, czyli obszar położony na wschód od linii rzeki Bug i Niemirów-Grodno. Do Rosji wcielono zatem obszar liczący około 120 tys. km2, zamieszkany przez 1,2 mln ludzi.

Prusy - reszta Mazowsza (z Warszawą) i Podlasia, skrawki Małopolski i Żmudzi. Było to łącznie 55 tys. km2; mieszkało na tym obszarze około 1 mln osób.

Austria - pozostała część Małopolski (między Pilicą a Bugiem) z Krakowem oraz część Mazowsza i Podlasia. Powierzchnia tych ziem wynosiła około 47 tys. km2; w granicach Austrii znalazło się około 1,2 mln polskiej ludności.

 

Niedługo później król Stanisław A. Poniatowski został wywieziony przez Rosjan do Grodna, gdzie abdykował. Stało się to 25 listopada 1795 r. Ostateczną konwencję rozbiorową (tzw. konwencja petersburska) podpisano w 1797 r. w Petersburgu. Trzej zaborcy Polski zobowiązali się, że nie będą nigdy używać w swej tytulaturze nazwy Królestwo Polskie. Uregulowano ponadto kwestię zarówno długów Rzeczypospolitej, jak i samego króla Poniatowskiego.

Królestwo Polskie (ros. Царство Польское, Carstwo Polskoje), potocznieKrólestwo Kongresowe, Kongresówka – utworzony decyzją kongresu wiedeńskiego i istniejący w latach 1815–1918 organizm państwowy na ziemiach polskich, w unii zImperium Rosyjskim, do roku 1831 z własną konstytucją, sejmem, wojskiem, monetą i polskim językiem urzędowym orazcesarzem rosyjskim jako koronowanymkrólem Polski (koronował się jedynieMikołaj I w 1829 roku.) Koroną królestwa była - Polska Korona Cesarska. 26 lutego 1832 roku car Mikołaj I Romanow zniósł konstytucję Królestwa zastępując ją tzw.„Statutem Organicznym”, który likwidował Sejm i samodzielną armię, znosił unię międzypaństwową i włączał Królestwo do cesarstwa na zasadzie autonomii administracyjnej, przywrócił urząd namiestnika sprawującego władzę cywilną i wojskową^[1].

W latach 1832–1918 Królestwo Polskie było integralną częścią Imperium Rosyjskiego (choć cesarze rosyjscy nosili tytuł króla Polski i reprezentowali ichnamiestnicy). Posiadało stopniowo ograniczaną, a następnie zlikwidowaną autonomię; po jej likwidacji w roku 1874 wprowadzono także oficjalną nazwę Kraj Przywiślański (ros. Привислинский край), choć w języku potocznym dawna nazwa nadal funkcjonowała. W roku 1912 od kraju tego oderwano Chełmszczyznę^[2].

W lecie 1915 jego terytorium znalazło się pod okupacją Niemiec i Austro-Węgier, ale do 1917 de iure stanowiło ono część Imperium Rosyjskiego. Po przejęciu władzy w Rosji przez Rząd Tymczasowy stało się teoretycznie częścią Republiki Rosyjskiej, a następnie 7 listopada 1917 Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Zrzekła się ona swoich roszczeń do terytorium dawnego Królestwa na podstawie artykułu 3 traktatu pokojowego pomiędzy państwami centralnymi a Rosją, zawartego 3 marca 1918 roku w Brześciu Litewskim.

Utworzone formalnie na mocy traktatu rosyjsko-austriacko-pruskiego z 3 maja 1815, w którym mocarstwa dokonały podziału ziem Księstwa Warszawskiego. Artykuł V tego traktatu głosił, że ziemie Księstwa Warszawskiego pozostające pod kontrolą rosyjską zostają połączone z Rosją nieodzownie przez swoją konstytucjęi oddane na wieczne czasy w ręceNajjaśniejszego Cesarza Wszechrosji. Traktat podziałowy wszedł później do aktu końcowego postanowień kongresu wiedeńskiego z 9 czerwca 1815.

To skłania historiografię współczesną do uznania jego postanowień za faktycznącesję terytorium okupowanego Księstwa Warszawskiego, co polscy historycy Stefan Kieniewicz i Władysław Zajewski nazywająIV rozbiorem Polski^[3][4], z czym nie zgadza się Mieczysław Żywczyńskitwierdząc, że termin „rozbiory” odnosił się do całego państwa polskiego w granicach z roku 1772^[5].

Współczesny historyk brytyjski^[Kto?]uważa, że tyranię napoleońską po prostu zastąpiono tyranią rosyjską, austriacką czy pruską, a kongres faktycznie ratyfikował nowy podział Polski^[6].

Później następowało stopniowe ograniczanie autonomii Królestwa Polskiego, zwłaszcza po stłumieniupowstania listopadowego w roku 1831 ipowstania styczniowego w 1864 roku aż do formalnego zniesienia autonomii polityczno-administracyjnej tego terytorium w 1867 roku. Wciąż jednak zachowało się wiele odrębności prawno-ustrojowych (m.in. kodeks cywilny, ustrój wsi, status ludności żydowskiej, status jęz. polskiego), które odróżniały Królestwo Polskie od Cesarstwa Rosyjskiego^[7]

JAKI INNY NARÓD  TAK  SPRAWNIE  WYDYMANO  
TO BYŁ LEGALNY HOLOCAUST YENZYCZNO  KULTUROWY  PLEPS NIE DOSTRZEGŁ TEGO  A ŚREDNIA I WYŻSZA KLASA SPOŁES[c]ZNA DEPOPULOWANA  LUB DEPRAWOWANA POLITYCZNIE

We wszystkich językach słowiańskich nazwa własna etnosu jest podobna i zawiera rdzeń slav- / slov-. Nazwa własna została powielona do pozostałych języków europejskich i w dostosowanych formach występuje jako jedyna nazwa etnosu słowiańskiego. Jedynie w języku niemieckim w średniowieczu Słowian określano również nazwą (die) Wenden, zwłaszcza w stosunkach lokalnych (niemiecko-połabskich, niemiecko-słoweńskich; por. liczne nazwy miejscowe z członem Windisch / Wendisch). Języki grecki i łaciński zmodyfikowały zapożyczoną nazwę poprzez wstawienie głoski -k- dla rozbicia niespotykanej w nich zbitkisl: sl- → skl-.

W źródłach pisanych nazwa Słowian pojawia się w VI wieku n.e. Prokopiusz z Cezarei w Historii wojen używa nazwΣκλάβοι – Sklaboi, Σκλαβηνοί – Sklabēnoi, Σκλαυηνοί –Sklauenoi, Σθλαβηνοί – Sthlauenoi i Σκλαβῖνοι – Sklabinoi.Jordanes w Getyce użył nazwy Sclaveni.

Źródłosłów nazwy „Słowianie” nie jest jednoznacznie ustalony. Istnieje na ten temat kilka teorii.

Marginalne znaczenie mają teorie o obcym pochodzeniu tego wyrazu – z języków celtyckich lub germańskich.

Według dawnej etymologii ludowej określenie „Słowianie” jest pochodzenia rdzennie słowiańskiego – od rzeczownika „słowo”. „Słowianie” byliby to zatem ludzie „znający słowa”, czyli potrafiący mówić (zrozumiale) – w odróżnieniu od innych ludów, z którymi Słowianie się zetknęli, a którzy posługiwali się językami dla nich niezrozumiałymi (por. Niemcy – „niemi, ludzie nie mówiący zrozumiałym językiem”). Potwierdza to tezę, że ukształtowanie się etnicznej świadomości i samookreślenie Słowian nastąpiło w momencie zetknięcia się ich z innymi ludami. Silnym argumentem za tą teorią jest fakt, iż wszystkie ludy słowiańskie używają tej nazwy do samookreślenia i nie istnieje żadne samookreślenie alternatywne. Mimo tego teoria ta ma tylko nielicznych zwolenników wśród historyków i językoznawców (przeciwny jej jest np. Henryk Łowmiański).

Wywód od „słowa” zdecydowanie odrzucił Aleksander Brückner twierdząc, że źródłem są gr. sklavenoi i łac. sclavus, przy czym nazwą tą obejmowano tylko te plemiona słowiańskie, które graniczyły z ziemiami cesarstwa rzymskiego, co później objęło całą Słowiańszczyznę. Wtórnie nazwa ta (ze względu na dużą liczbę brańców w Rzymie, których Słowianie byli dostarczycielami, jak również którzy sami stanowili znaczną część^[1]) została utożsamiona ze słowem „niewolnik”^[2]. Teorii tej przeczy fakt, że Słowianie pojawili się na kartach historii w momencie, kiedy łacina klasyczna zniknęła z użycia, a łacina średniowieczna, która była w użyciu słowem slavus określała pańszczyźnianego chłopa^[3]. Grzegorz Jagodziński twierdzi: „Z punktu widzenia łaciny wyraz Sclavēnī jestderywatem, jego rdzeń nie ma jednak łacińskiej etymologii. Łaciński wyraz podstawowy sclavus znaczy „niewolnik, jeniec wojenny”, derywat sclavēnus oznacza „pochodzący z rodu niewolników”. W klasycznej łacinie wyrazy te nie występują, a określeniem niewolnika jest servus.”^[4] Inna wątpliwość ma związek z pierwszym historycznie pewnym określeniem Słowian. Sklabenoi (j. grecki) w odmianie zmienia się na Sklawon-. Pierwotnie podobieństwo do słowa „Niewolnik” (gr. Slávoi) istniało w formie odmienionej, poprzez procesy lingwistyczne rozpowszechniło się „W” zamiast „B”, a z tego prosta droga do upodobniania nazwy Słowian do Niewolnika^[5].

Według m.in. Zbigniewa Gołąba nazwa „Słowianie” (podobnie jak gr. ἒθνος – ethnos „etniczność”) wywodzi się od praindoeuropejskiego*su̯edhnos (z u niesylabicznym), a to od starszego przymiotnika *su̯edho / *su̯ebho „własny (pierwotnie „czyjś powinowaty”)”; stądSvoběne → Sloběne „Słowianie” i Suēbi „Swebowie”, „Szwabowie”. Oba przymiotniki zostały utworzone z tego samego podstawowego rdzennie praindoeuropejskiego morfemu *s(u̯)e- „poza, obok” – a nie od należącego do zgodności irańsko-słowiańskichprasłowiańskiego słowa slovo, dop. slovese, poświadczonego we wszystkich językach słowiańskich, które ma dokładny znaczeniowy odpowiednik tylko w awestyjskim sravah-, podczas gdy w innych językach słowa pochodzące od praindoeuropejskiego *k’leu̯oszachowały pierwotne znaczenie „sława”: np. sanskr. श्रवस् – śrávas-, gr. κλέος – kleos^[6]). Językoznawca, profesor Wiesław Boryś z Instytutu Slawistyki PAN wywodzi prasłowiańskie i ogólnosłowiańskie *svoboda / *sloboda (słń. slobost, czakawskie dialektalneslobo/slobost, scs. svobьstvo, biał. свабода [svaboda], bułg. свобода [svoboda], chorw. sloboda, cz. svoboda, mac. слобода [sloboda], ros. свобода [svoboda], serb. слобода [sloboda], słc. sloboda, ukr. свобода [svoboda], głuż. swoboda, pol. swoboda,staropol. słoboda, świeboda^[7]) od prasłowiańskiego svobъ (← *su̯o-bho ← *su̯os „własny”) w znaczeniu „należący do swego plemienia, mieszkający na własnej ziemi, będący u siebie”. Pierwotne *svoba → *sloba (z dysymilacją spółgłosek wargowych v – b > l– b, podobnie svoboda → sloboda; dysymilacja musiała zajść dość wcześnie, gdyż jej warunkiem była bilabialna wymowa v). Według W.Borysia *svoba można uznać za prastary derywat odprzymiotnikowy, abstractum^[8] z sufiksem -ā, pod względem budowy zbliżonym do „wiara” (prasłow. *věra). *Svoba oznaczało „stan znajdującego się w swoim plemieniu, na swojej ziemi, wśród swoich, bycie swobodnym”, stąd znaczenie „swoboda (robienia czegoś), wolność”^[9][10][11].

Badacze Johann Peisker i Henryk Łowmiański wywodzili nazwę „Słowianie” od slova – „błoto” i wyjaśniali ją upodobaniem naszych przodków do wilgotnych terenów. Z tą teorią wiąże się podobna, za którą optowali m.in. Jan Michał Rozwadowski i Milan Budimir, że etnonim ten pochodził od konkretnego hydronimu o tej nazwie: Sława / Słowa, pochodzącego od prasłow. rdzenia *slov- / *slav- odpraindoeur. *kʼleu- / *kʼlou- / *kʼlōu- „płynąć, skrapiać (czyścić)” (znanego m.in. z gr. κλύμενος – klimenos, κλυτόπωλος – klitopoulos,κλύζω – klizo, łac. cluěre „czyścić”, cloāca, lit. šlúoju, šlaviaũ, šlavinéti „zamiatać”, który na gruncie słowiańskim zachował się prawdopodobnie w sch. sláviti „rozcieńczać wino wodą”, osláviti (o wiośnie) „złagodzić pogodę”, slavak „woda z octem”, slovina,slovińak, slavina „rodzaj winogron”). Zachowały się hydronimy z tym rdzeniem: 1) Sława, dziś Wełnianka lewy dopływ Wełny, 2) Sławica, dziś Goślinka, prawy dopływ Warty, 3) Sława, dziś Sławka, prawy dopływ Oporu, 4) Sławica, rzeczka w powiecie duchnowskim dawnej guberni smoleńskiej, 5) Sławka lub Sławska Struga, obecnie Szkotówka, 6) Sławiec, prawy dopływ Mihodry wpadającej do Seretu na Bukowinie, 7) Sławuta prawy dopływ Uży, prawego dopływu Prypeci, Sławut, Sławuta, Sławutycia, epitetyDniepru w poezji ludowej, 9) Sławoczna prawy dopływ Prypeci, 10) Słowna albo Leszczanka, prawy dopływ Plisy, 11) Słowna albo Słonówka prawy dopływ Styru na pograniczu Podola i Wołynia, 12) Słoważ dawniej Wołosti lewy dopływ Dniepru, 13) Niesłowka prawy dopływ Lemny dopływu Słoważy, 14) Sławie (1286 r. Slawe, niem. Schlage), 15) Sławie albo Sława (1312 r., niem. Schlawe), jezioro i miasto na Śląsku, 16) Sławice (1249 r.) jezioro, dziś nieznane koło Sulęcina na Śląsku, 17) Słowie (1267 r. Sloue) osada i 4 jeziora w okolicy Goldbergu w Meklemburgii, 18) Słowin (1262 r. Slouin) błoto i osada, później Alt-(Sławsko) i Neu-Schlawin (Słowinko) koło miasta Sławna=Schlawe, 19) Slovac góra w Serbii, 20) Slovin dwie góry na wschód od Głomacza w Bośni, 21) Slavin potok, góra i wieś w okręgu wysockim w Bośni, 22) Slavnica odnoga Morača wpadająca do Jeziora Szkoderskiego, 23) Preslava miejscowość i rzeka Preslavica koło Prisztiny, 24) Slavič odnoga czeskiej Morawy na Śląsku